Пайшанба кучалари Сог'инганлар учун эски видйо якин кунларда янгиларидан булади HD

Абдулло Орипов - Узбекистон Ватаним маним Yurtim, senga she’r bitdim bu kun, Qiyosingni topmadim aslo. Shoirlar bor, o‘z yurtin butun — Olam aro atagan tanho. Ular she’ri uchdi ko‘p yiroq, Qanotida kumush diyori, Bir o‘lka bor dunyoda, biroq Bitilmagan dostondir bori: Faqat ojiz qalamim manim, O‘zbekiston, Vatanim manim. Yurmasman hech behishtni izlab, Topolmasam chekmasman alam. O‘tirmasman ertaklar so‘zlab, Musallo deb yo‘nmasman qalam. Ko‘klamingdan olib sururni, Dovrug’ soldi ustoz Olimjon, G‘afur G‘ulom tuygan g‘ururni Qilmoq mumkin dunyoga doston. Olis tarix qadamim manim, O‘zbekiston, Vatanim manim. Kechmishing bor chindan ham uzoq, Ilg‘ay olmas barchasin ko‘zim. Maqtamasman moziyni, biroq O‘tmishingni o‘ylayman bir zum. Zabtga olib keng Osiyoni, Bir zot chiqdi mag‘rur, davongir, Ikki asr yarim dunyoni Zir qaqshatdi Buyuk jahongir. Aytgum, bu kun, u manim, manim. O‘zbekiston, Vatanim manim. Bobolardan so‘z ketsa zinhor, Bir kalom bor gap avvalida. Osmon ilmi tug‘ilgan ilk bor Ko‘ragoniy jadvallarida. Qotil qo‘li qilich soldi mast, Quyosh bo‘lib uchdi tilla bosh. Do‘stlar, ko‘kda yulduzlar emas, U, Ulug‘bek ko‘zidagi yosh. Yerda qolgan, o, tanim manim, O‘zbekiston, Vatanim manim. Ko‘z oldimdan kechar asrlar, Ko‘z—ko‘z etib nuqs—u chiroyin. Sarson o‘tgan necha nasllar. Topolmasdan tug‘ilgan joyin. Amerika — sehrli diyor, Uxlar edi Kolumb ham hali, Dengiz ortin yoritdi ilk bor, Beruniyning aql mash’ali. Kolumbda bor alamim manim, O‘zbekiston, Vatanim manim. Ko‘p jahongir ko‘rgan bu dunyo, Hammasiga guvoh — yer osti. Lekin, do‘stlar, she’r ahli aro Jahongiri kam bo‘lar, rosti. Besh asrkim, nazmiy saroyni Titratadi zanjirband bir she’r. Temur tig‘i yetmagan joyni Qalam bilan oldi Alisher. Dunyo bo‘ldi chamanim manim, O‘zbekiston, Vatanim manim. Bobolardan so‘zladim, ammo Bir zot borkim, baridan suyuk. Buyuklarga baxsh etgan daho, Ona xalqim, o‘zingsan buyuk. Sen o‘zingsan, eng so‘nggi nonin O‘zi yemay o‘g’liga tutgan. Sen o‘zingsan, farzandlar shonin Asrlardan opichlab o‘tgan. Ona xalqim, jon—tanim manim: O‘zbekiston. Vatanim manim. Bosh ustingdan o‘tdi ko‘p zamon, O‘tdi Budda, o‘tdi Zardushti. Har uchragan nokas—u nodon, Ona xalqim, yoqangdan tutdi. Seni Chingiz g‘azabga to‘lib Yo‘qotmoqchi bo‘ldi dunyodan. Jaloliddin samani bo‘lib Sakrab o‘tding Amudaryodan. Sensan o‘shal samanim manim, O‘zbekiston, Vatanim manim. Toleingda bor ekan yashash, Goh qon ichding, gohida sharob. Etmoq bo‘lib yurtim xomtalash, Bosh ustingga keldi inqilob. Chora istab jang maydonidan Samolarga uchdi unlaring, Shahidlarning qirmiz qonidan Alvon bo‘ldi qora tunlaring. Qonga to‘lgan kafanim manim, O‘zbekiston, Vatanim manim. Lekin oftob poymol o‘lmas, Kavaklarda qolmas oy nuri, Odil hakam — Haq bor, beg‘araz, Mazlumlarning buyuk g‘amxo‘ri. Qilich serpab tole tongida O‘zligingni tanib qolding sen. O‘g’lonlarning qatra qonida O‘zbekiston nomin olding sen. Nomi qutlug’ gulshanim manim. O‘zbekiston, Vatanim manim. Tinch turarmi bu ko‘hna olam, Tinch tur