Miyasi bo'lsa kelarmidi? | Мияси бўлса, келармиди?

Арслон ўрмонда фил билан олишиб чарчади. Сўнг тулкини ёнига чақириб: — Ҳолдан тойдим. Овга ярамайман. Бор, менга бир эшак овлаб келтир. Биргаликда еймиз, — деди. — Амрингиз бош устига, султоним. Ҳийла билан сизга тириклай келтираман, — деди. Бир қояга чиқиб қараса, ўтлоқда эгасиз бир озғин эшак юрибди. Ёнига борди, қуюқ салом берди ва аврай бошлади: — Бу қуп-қуруқ жойда бир ўзинг нима қиляпсан, дўстим? — Шу ҳолимга шукр қиламан. Ризқни Аллоҳ беради. Шикоятим йўқ, куним ўтиб турибди. Жон берган Аллоҳ, нон ҳам беряпти. — Ў! Сенинг бу таваккалинг жуда кам топилади. Жуда кам бўлган нарса эса йўқ ҳукмидадир. Лекин озуқа йўқ жойда тентираб юриш сенга ярашмайди. Бу сўзларни эшитган эшак такрор: — Гапинг тўғри эмас. Барча ёмонликлар очкўзликдан келади. Қаноатдан ҳеч ким ўлмаган, ҳирсдан эса ҳеч ким султон бўлмаган, — деб жавоб берди. Тулки эшакнинг сўзини бўлиб: — Шу қуруқ қояга, чўлга сабр қилиш аҳмоқликдир. Кел, ўтлоққа кўчгин. Билсанг, у ерда барра ўт-ўланлар, оқар сувлар бор, деди. Тулки ширин сўзлар билан эшакни авраб, ўрмонга — тўғри арслоннинг уйига томон етаклади. Арслон эшакни кўрар-кўрмас, ўкира бошлади. Эшак жон ҳолатда ортга қараб қочди. Тулки унга етиб олиб: — Ҳой содда ва гўл махлуқ! Нега қочяпсан. Бу товуш сенинг ваҳиманг, хаёлингдир. Эндигина майсазорга келган эдик-ку. Сен эса қўрқдинг, қочдинг, — деди. Тулки яна минг бир ёлғон билан эшакни эргаштирди. Арслоннинг уйи олдига олиб борди. Арслон эшакни ғажиб, қорнини тўйдирди. Сўнгра сув ичиш учун ғордан чиқди. Тулки арслон йўқлигида эшакнинг мияси билан ўпкасини еб қўйди. Арслон қайтгач, вазиятни англаб, тулкидан: — Бунинг мияси қани? — деб сўради. — Эй султоним! Агар эшак мияси бўлса, шундай даҳшатли ўкирикни эшитганидан кейин ҳам бу ерга (яъни, остонангизга) келармиди? Бахшанда Рафиева таржимаси