درس های عقیده01 مقدمه درس عقیدهاستاد عبدالظاهر داعی حفظه الله Шуруъ аз дарсҳои Ақида дарси 01
41 Сураи Фуссилат Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон! 1.Ҳо, мим. 2.Китобест, ки аз ҷониби он бахшояндаи меҳрубон нозил шудааст. 3.Китобест, ки оятҳояш ба тафсилу фаҳмо баён шуда, Қуръонест ба забони арабӣ барои мардуме, ки медонанд. 4.Ҳам муждадиҳанда аст ва ҳам бимдиҳанда. Бештарашон аз он эъроз кардаанд (рӯй гардонидаанд) ва онҳо намешунаванд. 5.Гуфтаанд: «Дилҳои мо аз он чӣ моро ба он даъват мекунӣ, дар парда аст ва гӯшҳоямон вазнин аст ва миёни мову ту ҳиҷобест. Ту ба кори худ пардоз ва мо низ ба кори худ мепардозем». 6.Бигӯ: «Ман инсоне ҳастам монанди шумо. Ба ман ваҳй шуда, ки худоятон, Худоест якто. Пас, ба ӯ рӯй оваред ва аз ӯ омурзиш бихоҳед. Ва вой, бар ҳоли мушрикон: 7.онҳое, ки закот намедиҳанд ва ба охират имон надоранд. 8.Ононро, ки имон овардаанд ва корҳои шоиста мекунанд, барояшон подошест (мукофотест) тамомношуданӣ». 9.Бигӯ: «Оё ба зоте, ки заминро дар ду рӯз офаридааст, кофир мешавед ва барои ӯ шарикҳо қарор медиҳед? ӯст Парвардигори ҷаҳониён! 10.Бар болои замин кӯҳҳо падид овард ва ононро пурбаракат сохт ва ризқи ҳамаро дар чаҳор рӯз, яксон барои ҳамаи пурсандагон (ризқталабон) муъайян кард. 11.Сипас ба осмон пардохт2 ва он дудмонанд буд. Пас, ба осмону замин гуфт: «Хоҳ ё нохоҳ биёед». Гуфтанд: «Фармонбардор омадем». 12.Он гоҳ ҳафт осмонро дар ду рӯз офарид. Ва ба ҳар осмоне фармони лозимаашро ваҳй кард. ва осмони дунёро ба чароғҳое биёростем ва ҳифзаш кардем. Ин аст тадбири (Худои) ғолибу доно». 13.Пас, агар рӯй гардонанд, бигӯ: «Шуморо аз раъду барқе монанди раъду барқе, ки бар Оду Самуд фурӯд омад, метарсонам. 14.Он гоҳ ки расулони пеш ва баъди онҳо наздашон омаданд ва гуфтанд, ки ҷуз Худои барҳақро мапарастед, гуфтанд: «Агар Парвардигори мо мехост, ҳаройна, фариштагонеро аз осмон нозил мекард. Мо ба он чӣ шумо ба он фиристода шудаед, имон намеёварем». 15.Аммо қавми Од ба ноҳақ дар рӯи замин гарданкашӣ карданд ва гуфтанд: «Чӣ касе аз мо нерӯмандтар аст?» Оё намедиданд, ки албатта, Худое, ки онҳоро офаридааст, аз онҳо нерӯмандтар аст ва оёти Моро инкор мекарданд? 16.Мо низ боде сахту ғуррон дар рӯзҳое шум бар сарашон фиристодем, то дар дунё азоби хориро ба онҳо бичашонем. Ва албатта, азоби охират хоркунандатар аст ва касе ба ёриашон барнахезад! 17.Аммо қавми Самудро ҳидояташон кардем. Ва онҳо кӯриро аз ҳидоят бештар дӯст медоштанд, то он ки ба хотири аъмоле, ки мекарданд, оташаки азоби хоркунанда онҳоро фурӯ гирифт. 18.Ва Мо касонеро, ки имон оварда буданд ва парҳезгор буданд, наҷот додем. 19.Ва рӯзе, ки душманони Худоро гирд оваранд ва ба саф биронандашон, 20.чун ба канори оташ оянд, гӯшу чашмҳо ва пӯстҳояшон ба аъмоле, ки кардаанд, бар зиддашон шаҳодат диҳанд. 21.Ба пӯстҳои худ гӯянд: «Чаро бар зидди мо шаҳодат додед?». гӯянд: «Он Худое, ки ҳар чизеро ба сухан меоварад ва шуморо нахустин бор биёфарид ва ба ӯ бозгашт мекунед, моро ба сухан овардааст». 22.Аз ин ки гӯшу чашмҳо ва пӯстҳоятон ба зиёни шумо шаҳодат медиҳанд, чизе ниҳон намедоштед (зеро ба қиёмат бовар надоштед), балки мепиндоштед, ки Худо бар бисёре аз
