Hof van Eden - Sneeuwklokjes in de verborgen stadstuin | Harry Pierik | Documentaire HD

Harry Pierik: ‘Sneeuwklokjes in de verborgen stadstuin’ http://tuinharrypierik.nl/ Productie : http://www.veasonic.nl/ Wie geniet er niet van sneeuwklokjes op zachte, zonnige winterdagen. Duizenden door vroege hommels bezochte bloemetjes, porseleinwit, bijna doorschijnend; prille lente in optima forma. Aan de grasrand met daarachter – onzichtbaar – het verdiepte pad langs de hortensia’s. Tussen lievevrouwenbedstro en de zwarte slangenbaard (Ophiopogon planiscapus ‘Niger’) groeien onder andere de fraai geproportioneerde Galanthus ‘William Thomson’, met haar afgeronde buitenste bloembladen, en enkele zeer kleine, onbenoemde Galanthus nivalis hybriden. ‘Harry, wil je dat echt nóóit, maar dan ook nóóit meer doen!?’, hijgde Marije terwijl ze me inhaalde, ‘Ik ben me kapot geschrokken joh! Ik dacht laatst dat je dood in de tuin lag!’ Vanuit haar kamer, drie hoog, kan ze ‘s winters een deel van mijn verborgen stadstuin zien. Voordat iemand nu gaat denken dat ik, zodra het tuinbezoek weg is, in mijn eentje oorlogje speel, zal ik er nu maar vooruit komen dat ik gewoon een beetje een sneeuwklokjesgek ben. Als het in januari, februari of maart ook maar enigszins mogelijk is – en geschikt licht – verdwijn ik met twee grote plastic boodschappentassen de tuin in. Keurig aaneengesloten vlij ik die op het gras langs de sneeuwklokjesbedden en dompel me vervolgens vanaf dat ‘luchtbed’, met mijn fototoestel als duikbril, in een soort fascinerende ‘onderwaterwereld’, een zeegroen-witte waas met meer dan tweehonderd verschillende klokjes, wiegelend in het licht. In mijn afgesloten verborgen stadstuin ziet niemand mij bezig, dacht ik. Verdiepte pad tussen de grasheuvel (L) en de hortensia’s met een klein talud boordevol sneeuwklokjes en kerstrozen. Links aan het gras Rhododendron recurvoides met haar donkere blaadjes en iets rechts van het midden de goudschubvaren Dryopteris affinis. Bedekt met sneeuw of voorovergebogen door vorst, altijd richten de steeltjes zich weer op zodra het dooit. Sneeuwklokjes bloeien wit, de wetenschappelijke naam van het gewone sneeuwklokje bevestigt dit. Galanthus is Grieks voor melkwitte bloemen en nivalis betekent: wit als sneeuw. Trouwens, eigenlijk zijn deze bloemetjes niet wit, maar kleurloos. Lucht weerkaatst het invallende licht in alle richtingen, waardoor wij het als wit waarnemen. Als je sneeuw samenperst, krijg je ijs. Fijngeknepen sneeuwklokjesbloemblad is doorzichtig, glashelder, doordat de belletjes lucht tussen de bladcellen weg zijn geperst. Galanthus nivalis, het ‘gewone’ sneeuwklokje, beeldschoon in al haar eenvoud. Het gewone sneeuwklokje dus, Galanthus nivalis, is het meest algemeen van de in totaal twintig soorten en honderden cultuurvariëteiten. Sneeuwklokjes zijn hier tegen het eind van de middeleeuwen ingevoerd en als stinsenplanten zodanig verwilderd dat men ze honderd jaar geleden nog als inheems beschouwde. Oorspronkelijk komen ze uit Zuidwest-, Midden- en Zuid-Europa. Galanthus nivalis ‘Greenman’ met groot