Hetty Blok - Zwartbessie ( VARA radio ) ( 1958 )

Zangeres en cabaretière Hetty Blok was op zondag 22 juni 1958 te gast in het VARA programma "Intiem theater", destijds uitgezonden door de VARA radio, een klein half uur droeg zij daarin liedjes en teksten voor waarbij ze muzikaal werd bijgestaan door een ensemble waarvan ook accordeonist Addy Kleijngeld deel uitmaakte. Uit dat bewuste liedjesprogramma hadden we ook al eens iets geplaatst, dat was een vrij kort nummer, nu een langer iets met de titel "Zwart Bessie", een depressieve kip waarmee het toch nog goedkomt : Er was er ’s een zwarte kip, Zwartbessie was haar naam, die zat aldoor te jammeren en te meieren voor het raam. Ze wou zo graag gespikkeld zijn, ze dacht het o zo dikkels: “Waarom ben ik zo effen zwart? Waarom heb ik geen spikkels?” “Och” dacht Zwartbessie verder, “Och, ik heb ze wel misschien, Maar ja, ’t zijn zwarte spikkeltjes, je kunt ze dus niet zien” Het was een goed idee en voortaan zei Zwartbessie dus: “Ik ben een zwarte kip, hoera, met zwarte spikkeltjes”. Ze zei het overal ook aan de veertien andre kippen: “Ik ben een mooie zwarte kip met mooie zwarte stippen”. Maar al de kippen lachten en de haan die zei geprikkeld: “Je bent gewoon een zwarte kip en niet in ’t minst gespikkeld!” Wat zielig voor Zwartbessie, o wat zielig voor Zwartbessie! Zij ging heel treurig zitten, en toen kreeg zij een DEPRESSIE! Ze at niet meer, ze dronk niet meer, ze legde nooit meer eieren, ze wou alleen maar suffen en ze wou alleen maar meieren. Ze had al in geen een en twintig dagen meer gekakeld, en ze deed nergens meer aan mee. En zij was uitgeschakeld. En als ze riepen: “Kom toch eten,” opende zij haar snavel en stamelde: “Ik wil niet meer, ik kom niet meer aan tafel…” En op een mooie morgen lag zij naast het kippenhok, Ze had haar ogen dicht. Ze zei geen tak meer en geen tok. Toen huilde alle kippetjes en schreiend zei de haan: “Nu is Zwartbessie dood, nu is Zwartbessie heengegaan.” Zij gingen haar begraven, met een hele lange stoet. De haan had hele mooie zwarte veren op zijn hoed. Ze gingen haar begraven en de haan die hield een rede: “Zwartbessie, onze lieve kip, is heden overleden.” “Wij staan dus aan het graf van onze dierbare Zwartbessie, en naar men mij vertelt is zij gestorven aan DEPRESSIE. Wat of dat is dat weet ik niet, het enige dat ik weet, is dat je dan niet leggen wilt en dat je dan niet eet. We hopen dat we ’t zelf niet krijgen dat is het voornaamste. Zij was de allerliefste kip en zeker de bekwaamste. Voorts wil ik dit nog zeggen ook al klinkt het ingewikkeld: “Zij was een zwarte kip, en zij was prachtig zwart gespikkeld.” En toen hij dat gezegd had zweeg hij even en hij schrok: Zwartbessie deed haar ogen open en zei vrolijk: “Tok!” Ze sprong springleven overeind en riep: “Zo is het dus: ik ben een zwarte kip en ik heb zwarte spikkeltjes! Je hebt het toegegeven, dus nu is het wel in orde. Ik denk dat ik dus echt niet meer begraven hoef te worden. De kippen hebben ’t allemaal een beetje sneu gevonden. Nu hadden ze v