ДАМИРБЕК ОЛИМОВ ДАР НАЗДИ КАБРИ УСТОД ЛОИК ШЕРАЛИ

ДАМИРБЕК НАРАФТААСТ! (1 соат пеш аз ҷаноза гуфтаниҳо зиёданд, аммо ҳоло ҳамин...) Инак, аз бомдод то ҳол ҳама аз рафтани Дамирбек мегўянд. Аммо баръакси ҳама мегўям: ў нарафтааст, ў танҳо аз хонаи танг ба кошонаи азалии худ баргашт. Бисёр дилам равшан аст, ки Дамирбек ба биҳишт раҳ меёбад. Фурўғ ту худ гуфта будӣ-ку: “Танҳо садост, ки мемонад!” ОДАМИ НЕК Меъёри баҳогузории банда ҳамеша аз Одамият оғоз мешавад. Дамирбек ҷавонмарди хоксор, хушзабон, дилёб ва қадршинос буд. Бо вуҷуди он ки дар саҳнаҳои бузург суруд хондаву дар давраҳои хосу ом шуҳрат дошт, вале заррае дар ў худписандию кибр ва ҳавобаландӣ мушоҳида намешуд. Ба хурду бузург бо муроҷиати “Шумо” муносибат меорост. Тобистони соли 2019 ғайриинтизор ба хабаргирии ман, ба деҳаи Ғазантараки Ғончӣ омад. Пеши дарвоза баромадам, ки худи Дамирбек аз БМВ-и худ пиёда шуда сўи ман меояд. Ман, ки ба ғуруру ҳавобаландии санъаткорон “одат” карда будам, дар ҳайрат шудам. Расиду мисли рафиқони дерин оғўш кард. Ба хона даъват кардам, даромад, лаҳзае нишаст, нон шикаст, аз китобхонаи бобоям дидан кард. Аз китоби “Баҳор овардан осон нест...” сухан ба миён оварда, хандид: “Ҳис кардед-мӣ Бузургмеҳрҷон, хабари чопи китобатон маро ин ҷо овард. Номаш ҳам номи хушрў: “Баҳор овардан осон нест...”. Аз ин илтифот шод шудаву зуд китобро туҳфа кардам (дар акс ҳам бинед, китоб дар дасти шодравон аст). Хоҳиш кард, ки дар бораи деҳа ва вижагиҳои он шеъре бинависам, то онро оҳанг бандад. Маслиҳатамон пухт ва зуд бархост. Вақти гусел ногаҳон пеши дарвоза истод ва гуфт: “Бузургмеҳрҷон, биёед, як акс гирем, ҳамин мемонад...”. Ин даъват маъмулан аз тарафи мухлисон, яъне аз тарафи ман ба сароянда бояд мешуд, аммо Дамирбек бо ҳамон хоксории зотии худаш даъвати аксбардорӣ кард. Ҳамин тавр, чанд аксе, ки дар поёни ин навишта иқтибос мешавад, аз ҳамон рўз ёдгор аст. САРОЯНДАИ БОРИКБИН Дар сарояндагӣ ҳам одами тасодуфӣ набуд, дар хонаводаи Ботур Олимов , яке аз чеҳраҳои тобноки санъати овозхонии вилояти Суғд ба дунё омада, тарбияи падари санъатварашро гирифта буд. Овози илоҳӣ дошт, Худо назар карда буд ба ў, бо сарояндагони пештози миллат сурудҳои пайвандӣ иҷро кард. Аввал бо Нигина, баъд бо Ҷўрабек Муродов (дар бозхонии сурудҳои Ҷўрабек), бо Афзалшоҳ Шодиев ва дигарон. Сурудҳои машҳури ў: “Ман бошаму ту бошӣ” (шеъри устод Лоиқ), “Дунё” (шеъри Озарахш), “Наомадӣ” (шеъри Туғрал), “Омадӣ” (шеъри Орзу Исо), “Бачагиям” (шеъри Озарахш) ва даҳҳо тарона чароғи ёду ёдгори ўро фурўзон нигаҳ медоранд. Гарчи хунаш дар рагҳояш сард шудаанд, аммо дар раги шеъру суруд хуни овозаш ҷорист. ҲИКМАТИ ЯК ВОХЎРӢ Шоми 9 июн. Шаҳри Душанбе. Рўзи ба дунё омадани ман. Бо дўстон дар як ошхона ин санаро ҷашн гирифта истодаем. Ҳамин замон Дамирбек занг зада бо ханда мегўяд: “Мо пеши хонаи Шумо, як бароед, табрик кунем”. Ман гуфтам: “Дар ҷое нишастаем, аммо баъди 10-15 дақиқа бархостанием, шумо куҷо бошед, ёфта суҳбат мекунем, бисёр узр”. Аз он сў посух мешавад: “Мо ҳамин ҷо то субҳ меистем” (овози ханда). Дўстонро зуд гусел карда, бо Иброхимчон