Ишкро огоз хаст, анчом нест - Оши Нахор дар Хистеварз

Хуштар аз даврони ишк айём нест Бомдоди ошиконро шом нест Мутрибон рафтанду савке дар самоъ Ишкро огоз хаст, анчом нест Коми хар чуяндаеро охарест Ошиконро мунхои ком нест Аз хазорон дил яке гирад самоъ З-он ки хар кас махрами пайгом нест То насузад барнаояд буи уд Пухта донад к-ойини сухан бо хом нест Хар касеро номи маъшуке, ки хаст Мебарад, маъшуки моро ном нест Сарвро бо чумла зебойи, ки хаст Пеши андоми ту хеч андом нест Масти аз ман пурсу шури ошики В-он кучо донад, ки дарди ошом нест Боди субху хоки Шероз оташест Хар киро дар вай гирифт ором нест Хоби бахангомат аз рах мебарад Варна бонги субх бехангом нест Саъдиё чун бут шикасти худ мабош Худпарасти камтар аз асном нест - САВК, I а. سوق майл, раѓбат, кашиш; савќи табии таќозои табии. - САВК, II а. سوق рондан, рониш, савќ додан, ра- вон кардан, фиристодан. - САМОЪ а. سماع кит. 1. шунидан. 2. шунидани наѓмаи суруд. 3. вачду сурур ва пойкўбию дастафшонии сўфиён. - КОМ كام маќсад, мурод, орзу, майл; коми дил муроди дил, орзуи матлуб; ба коми касе шу- дан а) мувофиќи орзую муроди касе шудани коре; б) аз они касе шудани чизе; ба коми ка- се гардидани фалак мувофиќи орзу ва мурод шудани корхои касе; ком гирифтан ба мурод расидан, ба маќсад ноил шудан. - МУНТАХ,О а. 1 منتهي//منتها . ба интихо расида, ба поён расида; охир, поён, анчом. 2. нихоят, хадди охирин; аз хад зиёд, ахиран; оќибат. - УД عود дарахтест, ки чўби сиёхранг дорад ва дар ваќти сўзондан бўи хуш медихад. - Асном - ч,амъи санам. خوشتر از دوران عشق ایام نیست بامداد عاشقان را شام نیست مطربان رفتند و صوفی در سماع عشق را آغاز هست انجام نیست کام هر جوینده‌ای را آخریست عارفان را منتهای کام نیست از هزاران در یکی گیرد سماع زانکه هر کس محرم پیغام نیست آشنایان ره بدین معنی برند در سرای خاص، بار عام نیست تا نسوزد برنیاید بوی عود پخته داند کاین سخن با خام نیست هر کسی را نام معشوقی که هست می‌برد، معشوق ما را نام نیست سرو را با جمله زیبایی که هست پیش اندام تو هیچ اندام نیست مستی از من پرس و شور عاشقی و آن کجا داند که درد آشام نیست باد صبح و خاک شیراز آتشیست هر که را در وی گرفت آرام نیست خواب بی‌هنگامت از ره می‌برد ورنه بانگ صبح بی هنگام نیست سعدیا چون بت شکستی خود مباش خود پرستی کمتر از اصنام نیست