Армения, о которой мечтал Гарегин Нжде, и вы HD

https://rusarminfo.ru/ https://t.me/rusarminfo https://www.facebook.com/rusarminfo.ru https://vk.com/rusarminfo https://ok.ru/group/52552904409274 https://twitter.com/RUSARMINFO Армения, о которой мечтал Гарегин Нжде, и вы Может прозвучать странно, но объявленную Алиевым войну Нжде нужно поощрять и стимулировать так, чтобы она закончилась, как минимум, потерей самоконтроля. Так обычно бывает с теми, кто страдает комплексом неполноценности, когда в полном здравии сталкиваются с давно усопшим героем, и становится непонятно - кто из них на самом деле жив, а кто умер. Ладно, но куда потом, когда закончится период фальшивого алиевского культа, вы подеваете столько памятников, уже просроченных для истории? Вы не видите, что происходит с живым идолом казахов, который, казалось, заблокировал все пути отступления? Но, как вы знаете, так не бывает: никакой культ личности не избежал суда истории, даже символ неверия, все еще замурованный в мавзолее. Так что, после каждой антиармянской истерии попытайтесь понять, почему это не угрожает Гарегину Нжде․ Попросту он реален, как реален сохраненный им Зангезур, как могла быть реальной Армения его мечты в 1945 году, когда турецкие войска были под приказом отступления с армянских земель в ожидании Жукова в Карсе. Наверное, это был последний для восстановления карты Армении реальный шанс, против которого мог встать только атомный шантаж. И еще, Нжде, в отличие от ваших мумий, не нуждается в идолопоклонстве. Достаточно его присутствия в простых учебниках и, обязательно, в армянском подсознании, чтобы, голосуя в международных докладах по армянским резолюциям, вы хотя бы вспоминали, что хотел сделать Нжде, а что делаете вы ․․․ Нвер Мнацаканян Նժդեհի երազած Հայաստանը և դուք Կարող է անպատեհ հնչել, բայց Ալիևի հայտարարած պատերազմը Նժդեհին պետք է խրախուսել ու խթանել այնպես, որ այն ավարտվի առնվազն ինքնատիրապետման կորստով։ Այդպես, սովորաբար լինում է նրանց հետ, ովքեր տառապում են ոչլիարժեքության բարդույթով, երբ ողջ-առողջ բախվում են վաղուց մահկանացուն կնքած հերոսին, ու չգիտես, իրականում ով է ողջը, ով՝ մեռածը։ Լավ, բա հետո, երբ կավարտվի ալիևյան շինծու պաշտամունքի շրջանը, ինչ եք անելու պատմության համար արդեն ժամկետանց այդքան արձանը։ Չեք տեսնում ՝ ինչ է կատարվում ղազախների կենդան կուռքի հետ, որը, թվում է արգելափակել էր նահանջի բոլոր դարպասները։ Բայց, ինչպես գիտեք, այդպես չի լինում․ պատմության դատաստանից չի խուսափել անհատի ոչ մի պաշտամունք, անգամ դամբարանում դեռ զմռսած անհավատության սիմվոլը։ Այնպես որ, ամեն հակահայ վայնասունից հետո փորձեք հասկանալ ՝ ինչու դա չի սպառնում Գարեգին Նժդեհին․ պարզապես նա իրական է, ինչպես իրական է նրա պահպանած Զանգեզուրը, ինչպես իրական կարող էր լինել նրա երազած Հայաստանը 1945-ին, երբ թուրքական զորքերը հայկական հողերից նահանջի հրամանի տակ էին ՝ Ժուկովին Ղարսում սպասելիս։ Դա, երևի, Հայաստանի քարտեզը վերականգնելու վերջին իրական շանսն էր, որի դեմ կարող էր կանգնել միայն ատոմային շանտաժը։ Եվ, մի բան էլ․ Նժդեհը, ի տարբերություն ձեր մումիաների, արձանապաշտության կարիք չունի․ բավական է նրան պահելը պարզ դասա