хама рафтанд

Ҳама рафтанд - همه رفتند Ғофил манишин, бин, ки азизон ҳама рафтанд, Аз Дори Фано силсиладорон ҳама рафтанд. Ковусу Кайу Қайсару шоҳон ҳама рафтанд, Искандару Ҷамшеду Сулаймон ҳама рафтанд, Аз гулшани ин даҳр ҳазорон ҳама рафтанд. غافل منشین، بین، که عزیزان همه رفتند، از دار فنا سلسله‌داران همه رفتند کاووس و کی و قیصر و شاهان همه رفتند، اسکندر و جمشید و سلیمان همه رفتند، از گلشن این دهر هزاران همه رفتند Домоди Муҳаммад, ки Алӣ шери Худо буд, Ӯ сайқали дилҳои ҳама аҳли сафо буд, Ӯ шавҳари Фотимаю хам кони сахо буд, Ӯ исми бузурге зи замин то ба само буд, Пайғамбари мо, ҷумла имомон ҳама рафтанд. داماد محمّد، که علی‌ شیر خدا بود، او صیقل دلهای همه اهل صفا بود، او شوهر فاطمه و خم کان سخا بود، او اسم بزرگی ز زمین تا به سما بود، پیغمبر ما، جمله امامان همه رفتند Пеш аз ҳама омад ба ҷаҳон Одаму Ҳавво, Ку Юсуфу Яъқуб, куҷо рафт Зулайхо, Ку Хусраву Ширини ватан карда ба саҳро, Ку Лайливу Маҷнун, куҷо Вомиқу Узро, Аз ҷабри фалак чоки гиребон ҳама рафтанд. پیش از همه آمد به جهان آدم و حوّا، کو یوسف و یعقوب، کجا رفت زلیخا، کو خسرو و شیرین وطن کرده به صحرا، کو لیلی و مجنون، کجا وامق و عذرا، از جبر فلک چاک گریبان همه رفتند، Ҷибрили амин, пайки ҷаҳон, ҳазрати довар, Оварда ба он шоҳи Наҷаф теғи чу аждар, Аз қаъри замин то ба фалак карда мусаххар , Канданд ба ангушт дарвозаи Хайбар, Ку соҳиби Дулдул, ки саворон ҳама рафтанд. جیبریل امین، پیک جهان، حضرت د‌آور، آورده به آن شاه نجف تیغ چو اژدر، از قعر زمین تا به فلک کرده مسخّر ، کندند به انگشت دروازة خیبر، کو صاحب دُلدُل، که سواران همه رفتند. Мӯсо ба сари Тур баромад, куҷо шуд? Он Исии Марям зи замин сӯи само шуд, Идрис ба ҳурони чаман вирди дуъо шуд, Ёрон ҳама рафтанд, дигар навбати мо шуд. Печида сару дидаи гирён ҳама рафтанд. موسی به سر تور برآمد، کجا شد؟ آن اسی مریم ز زمین سوی سما شد، ادریس به هوران چمن ورد دوعا شد، یاران همه رفتند، دیگر نوبت ما شد. پیچیده سر و دیدة گریان همه رفتند Мазлумаму бечораву фарёдрасе нест, Як мӯнису як ҳамдаму як ҳамнафасе нест, Аз будани ин кӯҳнаҷаҳон як ҳавасе нест, Ҷуз зоти Худованд маро ҳеҷ касе нест, Маҳбуби дилу мӯнису ёрон ҳама рафтанд. مظلومم و بیچاره و فریادرسی نیست، یک مونس و یک همدم و یک همنفسی نیست، از بودن این کهنه‌جهان یک هوسی نیست، جز ذات خداوند مرا هیچ کسی نیست، محبوب دل و مونس و یاران همه رفتند Ногоҳ биёранд яке маркаби чӯбин, Ӯро на сару пою на ҷон ҳасту на ҳам зин, Бо ҳукми Худованд бигӯянд, ки биншин! Аз рӯзи азал карда Худо қисмати мо ин, Бархезу равон шав, ки саворон ҳама рафтанд. ناگاه بیارند یکی مرکب چوبین، او را نه سر و پای و نه جان هست و نه هم زین، با حکم خداوند بگویند، که بنشین! از روز ازل کرده خدا قسمت ما این، برخیز و روان شو، که سواران همه رفتند Гаштем басо гирди гулистону чаманҳо, Дидем шукуфоии садбаргу суманҳо , Шаккарлабу ширинсухану пистадаҳанҳо, Андар лаҳади танг бирафтанд зи дунё, Бо ҳасрату андӯҳу ба армон ҳама рафтанд. گشتیم بسا گرد گلستان و چمنها، دیدیم شکوفایی صدبرگ و سمنها ، شکّرلب و شیرین‌سخن و پستدهنها، اندر لحد تنگ برفتند ز دنیا، با حسرت و اندوه و به ارمان همه رفتند Ин синаи решам ҳадафи тири бало кард, Ҳам ёру бародар зи мани хаста ҷудо кард, Ҳар шоҳу гадо буд, ки филҷумла адо кард, Бар ҳолати дунё бинигар, чарх чиҳо кард, Афсӯс, ки танҳояму ёрон ҳама рафтанд. این سینة ریشم هدف تیر بلا کرد، هم یار و برادر ز من خسته جدا کرد، هر شاه و گدا بود، که فی‌الجمله ادا کرد، بر حالت دنیا بنگر، چرخ چه‌ها کرد، افسوس، که تنهایم و یاران همه رفتند Ту дар талаби моли ҷаҳон чашм кушода, Моли ту зи Қорун шуда имрӯз зиёда, Андешаи мурдан ба дилат роҳ надода, Доим ба сарат Қобиз-ул-арвоҳ ситода, Ёрон ҳама рафтанду мондем пиёда, Роҳ аст хатарноку суворон ҳама рафтанд. تو در طلب مال جهان چشم گشاده، مال تو ز قارون شده امروز زیاده، اندیشة مُردن به دلت راه نداده، دائم به سرت قابض-ال-ارواح ستاده، یاران همه رفتند و ماندیم پیاده، راه است خطرناک و سواران همه رفتند. .