Сухбати падар бо писар-накли Умеди Рахмат

Падар: Фарзандам, дилам дидани туро мехоҳад. Дар куҷо ҳастӣ? Фарзанд: Падар, кори зиёде дорам. —- -Падар: Фарзандам, чанд маротиба занг задам, аммо туро наёфтам Фарзанд: Падар, маҷлис доштам. — – Падар: Фарзандам, имшаб туро дар хӯроки шом интизор мешавам. Фарзанд: Падар, қаблан бо рафиқҳоям як барномае дар нақша гирифтем. —- -Падар: Фарзандам, гуфтам, ки як овозатро шунавам. Фарзанд: Падар, телефонро бояд хомӯш кунам. Баъдтар занг мезанам. —- --- -Падар: Фарзандам, кай ба наздам меоӣ? Фарзанд: Падар, корам зиёд аст. Вақт шавад меоям. — - Падар: Фарзандам, дишаб дар хобам дидам. Хуб ҳастӣ? Фарзанд: Хубам падар хубам. Ҳозир дар сари чамбарак ҳастам. Баъдан зангат мезанам. —- -Падар: Фарзандам! Ҳар вақте, ки занг мезанам, ту серкорӣ. Туро бисёр ёд кардам. Кай ба наздам меоӣ? Фарзанд: Уффф падар уфффф. Баъди чанд рӯзе фарзанд ба падар телефон мекунад. Телефонро ҳамсоя мебардорад. Фарзанд: Падарамро мегӯфтам, ки корам бисёр аст ва омада наметавонам. Ҳамсоя: Падаратон дишаб вафот кард. Охирон суханаш ҳамин буд: «Ҳозир фарзандам дар маҷлис ҳаст ва кораш зиёд аст. Ӯро нороҳат накунед ва маро шумо ба хок супоред». *** Аллоҳ Таъоло (ҷ.ҷ.) дар сураи Нисо ояти 36 фармудааст: - Аллоҳро бипарастед ва ҳеҷ чиз шарики Ӯ масозед ва ба падару модар ва хешовандону ятимон ва бенавоёну ҳамсояи хешованд ва ҳамсояи бегона ва ёри мусоҳибу мусофири раҳгузар ва бандагони худ некӣ кунед.