Dona Nobis Pacem - Wojciech Kilar 1932-2013

DONA NOBIS PACEM - Prezentacja w rocznice śmierci kompozytora Wojciecha Kilara Powtórzone trzydziestojednokrotnie "Dona nobis pacem" zamyka utwór Kilara. Wydłużone w nieskończoność, niby statyczne, poprzez dynamikę, zmiany metro-rytmiki, obsady oraz intensywności brzmienia, porywa i każe się w sobie zatopić. Wciąga niesłychaną szczerością wypowiedzi - szczerością na poziomie poszczególnych dźwięków oraz pozadźwiękowego komunikatu. Jednocześnie to ostatnie zawołanie zdaje się określać całość utworu. Pisaną od lipca 1999 do marca 2000 roku "Missa pro pace" Wojciech Kilar zadedykował Filharmonii Warszawskiej, obchodzącej w tym roku stulecie istnienia. To pierwsza msza w dorobku kompozytora, jeśli nie liczyć muzyki do filmu "Kőnig der letzten Tag", której poszczególne fragmenty składają się na części mszy. Jednocześnie jest to powrót Kilara w krąg absolutnej Obawiając się teatralności i patosu formy mszy, kompozytor zdecydował się na redukcję środków. Na pierwszy plan wysunięty zostaje liturgiczny tekst, śpiew i ludzki głos. Pozostawiany nierzadko sam, poprzez gęstość melodii, powtarzalność słów i fraz, wciąga w swój wewnętrzny tok, jednocześnie nie pozbawiając całości głębi i modlitewnej kontemplacji. Właśnie kontemplacyjność, zderzona z niesłychanym ubóstwem i prostotą środków, zwraca jako pierwsza uwagę. Skojarzenia biegną dalej - surowość, niezwykłe skupienie, chorał. Jakby Kilar z chaosu i wrzasku rzeczywistości wybierał to, co najmniej krzykliwe i rzucające się w oczy. Wspaniałych wrażeń muzycznych wplecionych w obraz. Fotografia Wojciecha Kilara: Bartek Barczyk http://bartekbarczyk.com/portfolio/wojciech-kilar