Бандаи Худотарс хикояи зиндаги Хеле аламовар ва пандомез

"ЧАВОНИ САБАДБОФ" Бандаи Худотарс хикояи зиндаги Хеле аламовар ва пандомез Овардаанд, ки дар бани Исроил ҷавоне буд, ки бисёр покиза ва соҳибҷамол. Аммо дарвешона зиндагӣ намуда, сабадбофӣ мекард ва сабадҳои бофтаашро ба деҳаҳо бурда мефурӯхт ва зиндагиаш аз ҳамон ҳисоб буд. Рӯзе бар дари хонаи сарватманде гузори ӯ афтод, ки дар ҳамин вақт канизаке аз он хона берун шуда ҷавонро бо он ҷамоли беҳамто дида, дарҳол ба пеши маликаи худ рафта хабар дод. Зани сарватманд ѓоибона ба ӯ моил шуда. Ба канизак фармуд, ки зуд ӯро ба даруни хона даъват кунад. Канизак ба берун рафта, ба ҷавони обид гуфт: Эй ҷавони сабадфурӯш. Ба хона даро, то аз сабадҳои ту хуш карда бигирем. Чун ин ҷавон ба хона даромад, малика ӯро дида ошиқаш гардид ва дар фикри ком ситонидан бо ӯ афтод ва ӯро ба ҳарамгоҳаш дароварда ба ҷавон гуфт: Эй ҷавонмард, коми дил аз ман ҳосил кун. Туро чандон молу зар медиҳам, ки барои туву фарзандону хешу таборат кифоя мекунад. Ҷавон гуфт: Эй малика, ба ман ин таклифро макун, ки ҳаргиз ман ин корро намекунам. Малика гуфт: Эй ҷавон ту то хостаи маро набарорӣ аз ман халосӣ ёфта наметавонӣ ва ман намегузорам, ки аз хона бароӣ. Канизакро фармуд, ки дарҳои саройро маҳкам кунад. Ҷавони покиза яқин кард, ки аз дасти ин зан халосӣ надорад. Гуфт: Эй малика, сару либосҳои ман гардолуд аст. Маро иҷозат диҳед, то сару рӯямро шӯста оббозӣ карда биёям ва ту канизакро бифармо то ҷойгаҳи хобро муҳайё намояд. Малика канизакро фармуд, ки ҷавонро ба болои сарой бурда, оби таҳорату баданшӯӣ барояш муҳайё созад. Ҷавони обид чун ба болои сарой баромад, боме дид, бениҳоят баланд. Ва бо худ гуфт: Эй тан, чандин сол Худои таъолоро тоат ва ибодат кардӣ, акнун кардаҳои худро нобуд мекунӣ? Пас роҳи ҳал он аст, ки худро аз ин боми баланд ба поён андоз, то пора пора шавӣ ва ин гуноҳи вазнинро накунӣ. Азми он кард, ки худро ба замин андозад. Ҳамин ҳангом Худованд ба Ҷабраил (а) хитоб кард, ки эй Ҷабраил бандаи манро дарёб , ки аз тарси ман худашро аз бом поин меандозад. Ҷабраил (а) дарҳол ба ӯ расида гирифту нагузошт, ки ба замин расад ва саломат ба поён монд. Ҷавон Худоро шукр гуфта, ба хонаи худ баргашт. Чун ба хона даромад, занаш гуфт: Имрӯз ҳеҷ чиз наовардӣ, рӯзаи худро ба чӣ мекушоем. Ҷавон гуфт: Эй зан сабр кун, валекин дар танур оташ гирон, то ҳамсоягон гумон накунанд, ки мо имшаб дар хонаамон чизе надорем. Зан дар танур оташ гиронд ва тавакал ба Худованд карда, нишаста буданд, ки зани ҳамсоя ба хонаи онҳо даромада, оташ талаб кард. Зан гуфт: Бирав аз танур бигир. Ҳамсоя чун рафта аз танур оташ гирифт, дид, ки дар танӯр нонҳо пӯхтаанд. Омада гуфт, ки нонҳо пӯхтаанд. Зани ҷавон дар ҳайрат афтода рафта дид, ки танур пур аз нонҳои пӯхташуда аст. Ҳамаи ин аз баракати он буд, ки ҷавон аз зино даст кашид ва ба гуноҳ худро олуда накард.