Жыл өткөн сайын, жаз, жай, кыш, күз мезгилдери, ай өткөн сайын, күн, саат, а түгүл мүнөт, секунд өткөн сайын ата-энемдин баркын билип, туюп, сезип жаткандай болом... Менин канчалык жашым узарып, чоңойгон сайын ата-энем менден, мен ата-энемден ошончолук алыстап баратам, канчалык жакындайын деген сайын алыстайм... Аттиң, коштошчу күн, балким түн келээрин да билем, ал каңырык түтөткөн күн да такымдап жылып келе жатат... Айылга барган сайын беттеринен жаңы түшкөн бырышты, кулпурган капкара чачтарынан куу чачты көрүп, ичим тыз деп ачышып, кейип кетем... Алардын жашоодогу максаты, тилеги, үмүтү эле балдары... а бизчи, балдары? Мен эмнеге жеттим, кандай адам болдум? Алардын ишеничин актап жатамбы? Ойлорума өзүм да жооп таппай келем. Ата-энем — бул таянаар тоом, карманарым, кадырлуу адамдарым. Ар качан мага кайрат берип, дем берип: «Сен бийиктерди багындырып, эл-жериңе кызмат кылган эр азамат болосуң! Сен атаңа тең же атаңдан артык уул болосуң. Канжар таштай кайраган, Ок жондуруп, ат тап
одноклассники
HD
HD
HD
HD
HD