Мусулмон дар ҳарҷой намоз барпо медорад.

Намоз- алоқа байни банда ва Парвардигор аст. Намоз – касе онро бардавом адо кунад дар қиёмат нур ва ҳуҷҷат ва наҷот барояш хоҳад буд. Намоз – сутуни Ислом аст, касе онро барпо дорад динашро барпо доштааст. Касе, ки намоз адо накунад динашро барҳам задааст. Намоз – яке аз рукнҳои асосии Ислом аст. Намоз – касе аз он ба сабаби мулкаш машғул гардад ҳамроҳи Фиръавн зинда карда мешавад. Касе, ки ба сабаби мансабаш намоз нахонад ҳамроҳи Ҳомон зинда карда мешавад. Касе, ки ба сабаби молу дороияш намоз нахонад ҳамроҳи Қорун зинда карда мешавад. Касе, ки ба сабаби тиҷораташ намозро барпо нанамояд ҳамроҳи Убай ибни Халаф зинда карда мешавад ва ин чаҳор нафар дар дӯзаханд. Намоз – дар вақташ хондан фарз аст. Намоз – ибодатест, ки аз ҳама бештар дар Қуръони карим зикр шудааст. Намоз – аз корҳои баду зишт инсонро нигоҳ медорад. Намоз – дар он инсон бо парвардигори хеш сухан мекунад ва касе, ки хоҳад Худованд бо вай сухан кунад пас Қуръон бихонад. Намоз – ибодати тамоми паёмбарон аст. Намоз – ягона ибодате, ки дар осмон фарз шудааст (шаби исроъ ва меъроҷ). Намоз – ягона ибодате, ки дар Макка пеш аз ҳиҷрат фарз шудааст. Намоз – ибодатест, ки кӯдакон дар ҳафт солагӣ ба адои он амр мешаванд. Намоз – фарз аст бар тандурусту бемор, мусофиру муқим, бою камбағал, аммо ҳаҷҷу рӯзаву закот ба баъзе узрҳо соқит мешавад. Намоз – охирон васияти паёмбар (с) бар уммат буд, ки гуфтанд: “ Намозро барпо доред, намозро барпо доред”. Намоз – барои шукри неъматҳо аст. Худованд мефармояд: “ Албатта мо ба ту (эй Муҳаммад) некии зиёд додем. Пас барои парвардигорат намоз барпо дор ва қурбони намо”. (Сураи Кавсар). Намоз – аввалин ибодатест, ки банда бар он ҳисобу китоб мешавад агар дуруст бошад пас комёб мегардад ва дар ғайри ин ноумеду бечора мегардад. Намоз – нахондани он яке аз сабабҳои дӯзахӣ шудани инсон мегардад. Вақте дӯзахиён пурсида мешаванд, ки барои чи инҷо ҳастед онҳо мегӯянд: Мо аз ҷумлаи намозхонҳо набудем